Bugchasing

Bugchasing is het opzettelijk aangaan van onbeschermde seksuele contacten met seropositieve personen door iemand die zelf niet seropositief is. Er is dus sprake van vrijwillige hiv-besmetting, of men neemt in ieder geval het risico hierop voor lief. Seropositieven die zich lenen voor dit soort contacten worden ook wel aangeduid als gift givers.

Vrijwel alle vrijwillige hiv-besmettingen vinden, voor zover bekend, in de lgbt-scene plaats door middel van onbeschermde (anale) seks (barebacking). In zowel Nederland en België als in het buitenland wordt bug chasing meer en meer serieus genomen door de medische stand en de autoriteiten. Het vrijwillig besmetten met aids loopt zonder medische behandeling dodelijk af.

Etymologie

De term bugchasing is afkomstig uit het Engels, en betekent letterlijk 'keverjagen'. Een bug is in het Engels een kever, maar wordt overdrachtelijk gebruikt voor vrijwel alle geleedpotigen, micro-organismen en virussen. Een bug chaser gaat dus op zoek naar het hiv als een jager. The gift (het geschenk) is eufemistisch voor het verlangde hiv.

Onderscheid

Bij bug chasers en gift givers kan onderscheid worden gemaakt naarmate ze actief of passief op zoek naar besmetting zijn. Drs. Christian Grov en Jeffrey T. Parsons deden in 2006 onderzoek naar de internet profielen van 1,228 bug chasers en gift givers.

De volgende categorieën konden worden onderscheiden:

• Actief bug chaser (7,5%): hiv-negatieve persoon die actief seropositieve partners uitzocht voor onbeschermde seks. 62,5% van deze mannen waren bottom.
• Opportunistisch of passief bug chaser (12,1%): hiv-negatieve m/v die weliswaar niet actief seropositieve partners uitzocht, maar wel onbeschermde (anale) seks had. 43,6% van deze groep was zowel top als bottom, en nog eens 43,6% was bottom.
• De actief gift giver: Seropositieve m/v die actief hiv-negatieve partners uitzocht voor onbeschermde seks. Slechts 5 mannen/vrouwen (minder dan een half procent) gaven aan actief gift giver te zijn.
• Opportunistisch of passief gift giver (26%): Seropositieve m/v die weliswaar niet actief niet-seropositieve partners uitzocht, maar wel onbeschermde (anale) seks had. 61,8% van deze groep was zowel top als bottom.
• Onwetende bug chaser of gift giver (16,3%): Zo'n m/v was bug chaser geweest en had nog steeds onbeschermde seks, maar had eventuele seropositiviteit niet laten nagaan.
• Serosorter: De rest gaf weliswaar aan bug chaser of gift giver te zijn, maar prefereerde toch een partner met dezelfde hiv-status (positief dan wel negatief).

Hetzelfde onderzoek concludeerde dat bug chasing en gift giving een geïsoleerd sociaal fenomeen was, en dat het om een relatief kleine groep ging.

Bug chasers zijn in principe altijd barebackers, maar barebackers zijn niet per definitie bug chasers en zullen dan ook in principe niet willen barebacken met iemand die hiv of iets anders 'onder de leden' heeft. Verder dient eveneens een scherp onderscheid te moeten worden gemaakt tussen bug chasers enerzijds, en onvrijwillig besmetten anderzijds. Dit onderscheid kwam met name naar voren bij de Groninger hiv-zaak, waarbij de slachtoffers voor de seksfeestjes hadden aangegeven slechts veilig te willen vrijen en waarbij de daders hen vervolgens gedrogeerd, onbeschermd verkracht en besmet hadden.

Redenen

Uit onderzoek komen de volgende opgegeven redenen naar voren:

• Barebacking dermate spannend vinden dat men het risico op hiv-besmetting op de koop toe neemt.
• Een kick krijgen van het op de waagschaal plaatsen van het eigen leven, waarbij het meer om de kick van het levensgevaar dan om de seks of de hiv-besmetting gaat.
• Een kick krijgen van het taboe rond hiv en met name barebacking met iemand die seropositief is.
• Niet meer bang hoeven te zijn voor hiv-besmetting, want als je het al hebt kan je het niet meer krijgen.
• Sommige barebackers zijn eenzaam en hopen door de besmetting en ziekte te worden opgenomen in een 'gemeenschap' of aandacht te krijgen.
• Sommige barebackers zouden seksverslaafd zijn, waarbij bug chasing de laatste trede in zou nemen in de progressie van de verslaving en het zoeken naar steeds heftiger seksuele ervaringen.
• Het in aanmerking willen komen voor sociale uitkeringen voor chronisch zieken en derhalve niet meer te hoeven werken.
• Een partner of geliefde aan aids hebben verloren en daarom zelf ook niet meer verder willen, in het leven niets meer te verliezen hebben, of algehele levensmoeheid. In dit geval is bug chasing (soms door onbeschermde seks met de eigen besmette partner) een manier van zelfmoord plegen.
• Dr. Bruce D. LeBlanc concludeerde daarentegen in 2007 dat bij de meeste bug chasers geen vast omlijnde reden of psychologisch gedachtenproces te identificeren was. De meeste bug chasers die aan zijn onderzoek meededen gaven als reden op dat ze het 'gewoon' heet, erotisch of geil vonden.

Voor gift givers kunnen de motieven bestaan uit:

• Het 'spannend' of 'geil' vinden een dodelijke ziekte te verspreiden;
• Zo veel mogelijk mensen in de eigen ondergang willen meeslepen;
• Zo veel mogelijk anderen seropositief willen maken zodat ongeremde onbeschermde seks kan plaatsvinden;
• Onbeschermde seks prefereren en daarbij de mogelijke besmetting van anderen voor lief nemen.

Gift givers kunnen bovendien aanvoeren dat het verzoek gebaseerd op de weloverwogen beslissing van de bug chaser was om onbeschermde seks met een seropositief persoon te hebben en zodoende de besmetting op te lopen.

Bug parties

Bug parties zijn (onbeschermde) seksfeestjes waaraan seropositieve en niet-seropositieve mannen deelnemen. De deelnemers kunnen elkaar kennen en weten dan meestal ook wie hiv-positief is. Soms worden de feestjes uitdagender gemaakt door deelnemers uit te nodigen die elkaar niet kennen en geheim te houden wie seropositief is. Zo ontstaat een 'Russische Roulette'-achtig seksfeest, wanneer bijvoorbeeld een man of enkele mannen seropositief zijn en de rest niet.

Gevolgen

Wanneer infectie plaatsvindt, is deze meestal pas na ongeveer een half jaar medisch aantoonbaar en heeft de seropositieve persoon medische behandeling nodig met behulp van hivremmers/ART (antriretrovirale medicatie). Pas na ongeveer tien jaar zal het hiv-virus het immuunsysteem zodanig hebben aangetast dat er minder dan 200 T-helpercellen per microliter bloed aanwezig zijn, we spreken dan van aids.

Aandacht in de media

Hoewel aanvankelijk afgedaan als broodje-aapverhaal, is het nu publiek geaccepteerd dat opzettelijke hiv-besmetting, vrijwillig of onvrijwillig, wel degelijk plaatsvindt. In 2003 publiceerde Gregory Freeman een artikel in het blad Rolling Stone, waarin gesuggereerd werd dat 25 % van alle hiv-besmettingen opzettelijk was. De geciteerde gezondheidsinspecteur Bob Cabaj gaf later aan dat zijn woorden opzettelijk uit hun context waren gehaald, maar het tijdschrift weigerde het artikel te herroepen of te rectificeren.

Eveneens in 2003 kwam de documentaire The Gift uit. Hierin wordt zowel het bug chasing als de hiermee verbonden normalisatie en idealisatie van aids uitgemeten.

Nadat in Nederland een aantal gevallen van opzettelijke onvrijwillige hiv-besmetting plaatsvond (met name de Groninger hiv-zaak), kwam ook in het Nederlandse taalgebied bug chasing meer in de publieke belangstelling.